Zaman, sesini en çok yükseltenleri değil; inatla susup yoluna devam edenleri yazar bazen. O yüzden bazı isimler, bağırmadan yankı bulur dağlarda. Gösterişsiz hayatların içinden, devrim gibi kadınlar çıkar; alkışsız sahnelerden, bir toplumun kaderine yön veren ayak sesleri yükselir.
Cemile Timur: Adı kalabalıkların kürsüsünde değil, kız çocuklarının göz bebeklerinde yazılı. Bir kentin sessizliğinden yükselen çığlık, bir coğrafyanın suskunluğuna meydan okuyan adanmışlık. Ne ekranlara sığmış bir portre, ne de sosyal medyanın ışıltılı afişlerinde göründü. O, kendini anlatmak yerine, bir fikri büyütmeyi seçti. Söz yerine ter, alkış yerine mücadele, umut yerine yolculuk…
Doğunun en yüksek dağlarının gölgesinde, karın ayak izlerini bile yuttuğu topraklarda, bir kadın… Elinde harita yok, cebinde sermaye yok. Ama içinde yeryüzünü yeniden yazacak kadar kuvvetli bir inanç taşıyor.
Ve o inançla doğdu: Hakkârigücü Kadın Futbol Takımı. Yıl 2008. Bir şehir, kadın futboluna dair hiçbir fikre sahip değil. Top oynayan kız çocuğu görmek neredeyse ayıp sayılıyor. Yırtık kramponların, boyasız sahaların, çökmüş tribünlerin arasında sekiz kız ve bir kadın. Kuralların değil, hayallerin yazdığı bir maç başlıyor o gün.
Ve maç hâlâ sürüyor. O sekiz genç kız, bu ülkenin spor tarihine yazılan ilk paragraflardı. Bugün ise Hakkârigücü, Kadınlar Süper Ligi’nde bir bayrak gibi dalgalanıyor. Bir zamanlar çamurlu sahalarda ısınan genç kadınlar, artık milli formayla ulusal marş okuyor.
Bu dönüşüm, yalnızca bir spor başarısı değil; aynı zamanda bir zihniyet devrimidir. Bu takım, hiçbir zaman sadece rakiplere karşı mücadele etmedi. Onların rakibi; gelenek oldu, töre oldu, cehalet oldu, erkek egemenliği oldu. Arka sokaklarda dedikodu yayanlar, yetenek yerine cinsiyete bakanlar.
Hepsi bu takımın karşısına rakip olarak çıktı. Fakat Cemile Timur’un sessizliği, onların gürültüsünü boşa çıkardı. Çünkü onun sessizliği; bir itiraz, bir dua, bir devrimdi.
Bugün geriye dönüp bakıldığında, sadece futbolcular değil, bir kuşak yetiştiği görülür. 11 genç kadın milli takım formasını giydi. Kırktan fazla kız çocuğu üniversiteye gönderildi. Kimi öğretmen oldu, kimi mühendis. Kimi hâlâ çamurlu sahalarda geleceğin Cemile’si olmak için ter döküyor.
Ve işte tam da burada Cemile Timur’un asıl başarısı başlar: Kadınların hayatına yalnızca futbol değil, özgüven kazandırdı. Onlara, ait oldukları yerin tribün değil; saha olduğunu öğretti. Var olmanın iznini değil, hakkını hatırlattı.
“Oynayamazsın” diyenlere karşı topa vurmaktan hiç vazgeçmedi.
Bu ülkenin taşrasına umut dikmek kolay değildir. Hele ki o taşra, kız çocuklarına oyuncak yerine suskunluk armağan eden bir coğrafyaysa… Fakat her cümlesi yutkunularak kurulan hayatların içinden bir kadın çıkar bazen. Cümle olmadan da ses olur, ses olmadan da iz bırakır.
Bugün Türkiye’nin dört bir yanından onlarca kadın kulübü doğduysa, bu sadece sporun değil, Cemile’nin açtığı bir kapının eseridir. Ve o kapı hâlâ açık: İçinden her gün yeni bir inat, yeni bir direniş geçiyor.
Cemile Timur’un hikâyesi yalnızca bir başarı değil; yeryüzünde sessizce yazılmış bir başkaldırıdır. Adı afişlere sığmaz, yüzü madalyalarda parlamaz belki. Fakat yoksulluğun, suskunluğun ve cehaletin tam ortasına bir umut sahası inşa etti.
Ve unutulmamalı: Her coğrafya, en az bir Cemile’ye muhtaçtır. Çünkü bazen, bir kadının bir topun peşinde koşması, bir milletin ayağa kalkması demektir.
